GÜZEL İNSANA

Bazen bir çığlık atmak istiyorum. ‘Anne nerdesin?’ Burnumun direği sızlıyor. 8 yıl olmuş sen gideli. Günlük koşturmaca içerisinde sanki alışmışım gibi geliyor;  unutmuşum gibi; sonra sana ihtiyacım olduğunda (hemen her gün) o muhteşem sohbetini, öğretmenliğini, arkadaşlığını, her zamanki sıcacık gülüşünü, hayata bağlılığını, her konudaki azmini, hastalıkla mücadeleni, tüm anıları tek tek hatırlıyor;  ‘niye yanımda değilsin?’ diye isyan ediyorum. Yapacak bir şey yok. Hani diyorlar ya. Bir yakının ölünce kırk  mum yanar. Zamanla hepsi söner; bir tanesi kalır diye. O mum hiç sönmüyor. Sönmesin de. Sevginin ölçüsü olur mu bilmem ama; herhalde insanı annesi kadar sevecek kimse yok. Çünkü karşılıksız, her koşulda sevgi annenin sevgisi. Belki tüm hayatımız boyunca böyle bir sevgiyi arıyor, buna yakın sevgiyi bulunca mutlu oluyoruz. Öğretmenimdin, arkadaşımdın sen benim. Ne güzel notlar yazardın günlüğüne.  Ocak 1993 birlikte bir yakınımızın bebeğini görmeye gitmişiz.

“Elif sevindi mi bilmiyorum ama; biz insanı taş gibi yapan soğuk ve karda üşüsek de; yapılması gereken bir işi yapmanın mutluluğunu yaşadık. Ayrıca kızımla gezmek ve sohbet etmek güzel. Onunla herşey güzel yapılıyor. Tüm telaşına karşın nasıl olumlu olabiliyor anlayamıyorum…..”

Artık kızım bana notlar yazıyor. ' Anne seni seviyorum' diye. Ne güzel. Bir yerlerden bizleri izliyorsun değil mi?