ANI BATTANİYESİ

Ben “Kayınvalide” “Kaynana” sözcüğünü sevmiyorum. Neden eşimizin annesine, dolaylı bir şekilde; eşimizin kardeşinin annesi muamelesi yapıyoruz. Zaten, asırladır süren çekişmenin kaynağı da bu mu acaba?. Sevdiğimiz insanı yetiştiren anneyle dolaylı ilişki kurmak. Gelinini kızı  gibi görmeyen, eş anneleri vardır herhalde; ama ben şanlıyım ki, eşimin annesi beni de kızı gibi görüyor. Bu durumda bazı eleştiri ve önerileri, bir annenin kızına yaptığı öneriler gibi görmek gerek. Tahtaya vurun lütfen:)

“Nebahat Anne”, eşimin annesi,  84 yaşında. Tanrı daha uzun, sağlıklı ömür versin. Ben ona, bu şekilde sesleniyorum. Sanırım annem hayattayken, anneler karışmasın diye seçtiğim bir yoldu. Yemek yapmayı ve elişi yapmayı seviyor. Çok da güzel yemek yapıyor. Tüm eş anneleri gibi. Artık, dantel gibi ince işler yapamasa da; örgü örmeyi seviyor. Kızımın doğumundan bu yana;  ona atkılar, bereler ceketler, kazaklar  örer. Bunların bir bölümü,  yepyeni, ama küçüldüler. Bazılarını ihtiyaç sahiplerine versem de; bazılarına kıyamıyorum. Babaannesinden hatıra olarak saklamak istiyordum. Sakla sakla nereye kadar. Dolaplar üstümüze gelecek. Küçülen ve vermeye kıyılamayan yün işlerini saklamak istiyorum diye  Nebahat Anneye dert yanarken; “sen getir ben onları değerlendiririm” dedi ve  kızıma bu güzel anı battaniyesini ördü. Tüm küçülen kazaklar söküldü. Yünleri sarıldı. Renkleri uyumlaştırıldı. Evdeki 1-2 yünde ilave edildi. Kış günü kızımın severek kullandığı bu battaniye 84 yaşındaki Babaanne tarafından örüldü. Çok ağır olacağı için iki parça olarak örüp birleştirdi. Yaklaşık büyüklüğü en: 130 cm. Boy. 150 cm. Basit bir şema ile örgünün şeklini anlatmaya çalıştım.

Bazı renk yünleri görünce, kızımın küçüklükte halleri, bir fotoğraf karesi gibi gözümün önüne geliyor. Ne kadar büyüdüğüne inanamıyorum. Bu battaniye yarışma duyurusundan kısa bir süre sonra tamamlandı. Nebahat Anne ne yazık ki; bilgisayar kullanmıyor.  Ben, istese, onu da yapabileceğini düşünüyorum. Ama şimdilik istemiyor. Dolayısıyla bu güzel eseri yarışmaya gönderme fikri benden çıktı.   Ben elçiyim. Bilmiyorum. Yarışma şartnamesinde kollektif katılım olmaz denilmemişti.  Mimari proje yarışmaları da ekip işidir. Oradan gelen bir alışkanlık herhalde. Kazansa da, kaybetse de bir tecrübeyi paylaşmak; benim için bir zevk.

Tüm katılımcılara başarılar diliyorum.

 

NOT: Bu yazıyı ve resimleri yarışmaya gönderdim. Ancak yarışma kriterlerine uygun olmadığı için yarışmaya alınamadı. Sanırım kollektif olduğu,  battaniyeyi ben örmediğim,  yapım aşamalarını detaylı gösteremediğim için. Sağlık olsun. Biraz üzüldüm ama; sonuçta güzel bir blog paylaşımı oldu diye düşünüyorum. Başka bir eserle katılabileceğim belirtilmiş ama; yarışmaya gönderecek güzellikte bir çalışmaya sanırım zamanım olmayacak.

Dilerim eğlenceli bir yarışma olsun.....