KIZIMA MEKTUP

Canım Kızım,

Az önce, her zaman olduğu gibi, senin odandan,  uykudan önce, öpüp ayrılırken, ‘Yarın doğum günüm, bir öpücüğü daha hak ettim’ diye seslendin arkamdan, karanlıkta muzur muzur.  Bir değil, bin öpücüğü hak ediyorsun. Tam 11 yıl önce, 13 Mart’ta, bu saatlerde babanla birlikte  abonu, dedeni, babaanne ve halanı ziyaret etmiş, onlara doğumu beklediğimizi söyleyip eve dönmüştük. Aslında 14 Mart’ta sabah saat 6:00 sıralarında doğacağını biliyorduk, ancak onları  o gece telaşlandırmamak için bunu doğumdan sonra söyleyelim dedik. Nasıl bu kadar sabırlı olabildik ve bunu saklayabildik bilemiyorum. Sanırım biraz olgun anne baba adayı olduğumuz için bunu başarabildik. Şimdiki pek çok çocuk gibi sen de randevulu bebek olarak dünyaya geldin. Aslında ben normal doğum yapmak istemiştim ama; doktor zamanın geçtiğini ve artık seni gerçek dünya ile tanıştırması gerektiğini söylemişti. Önce 13 Mart Salı günü yapalım dedi ve çocuk doktoru ile randevu ayarlamak üzere odadan çıktı. Biz babanla birbirimize bakıp; “Salı salllanır , üstelikte ayın 13 ü uğursuz” diye birbirimize bakarken ve söylerken;  Doktor Sernur Hanım tekrar geldi ve Dr. Serdar Beyin  programı nedeniyle doğumu 14 Mart Çarşamba yapalım dedi. İçimizden havalara uçtuk; ama belli etmedik.   Ayrıca Tıp Bayramıydı. Sabah saat 5:00 sıralarında hastaneye gittik. Hazırlıklar vs tamamlandı. Ameliyathanede viyak viyak ağlayan, koca gözlü, koca ağızlı kızı gördükten sonra gerisini hatırlamıyorum. Keşke lens takmama izin verilseydi, daha net görürdüm o güzelliği. Gözümü açtığımda kocaman gözlü, siyah saçlı tombul, biçimli dudaklı, pembe suratlı çok güzel bir kız mememe sarılmış emmeye çalışıyordu. Baban aile büyüklerine haber vermiş. Muhteşem bir güzellik, tarif edilmesi güç bir duygu. Zaman içerisinde birbirimize daha da bağlandık.

Aslında ben hamileliğin ilk zamanlarında oğlum olsun istiyordum. Neden mi? Türkiye’de kadın olmanın zor olduğunu, erkeklerin daha rahat olduğunu düşünüyordum ve bencilce, çok sevdiğim varlığın hayatının daha kolay olmasını istiyordum. Ne kadar yanlış(mış). Şimdi seninle yapabildiklerimizi düşününce, tıpkı benim Rahmetli anneciğimle olduğu gibi  seninle de çok güzel arkadaşlık yapabildiğimi, yapabileceğimi gördükçe ne salakmışım diyorum. Ben inanıyorum ki sen aklınla ve Tanrının yardımıyla çok güzel bir ömür süreceksin. Şu an tek dileğim senin hep mutlu, sağlıklı, ayakları üzerinde duran,  kendisi ve çevresini güzelliklerle besleyen birisi olarak yetiştiğini görmek ve uzun  yıllar yanında olmak.

Kabul etmeliyim ki benim için annelik çok kolay değildi. Hem yoğun çalışmak, hem senin yanında olmak mümkün olmuyordu. Ama sanırım ikimizde bu sürecin üstesinden gelebildik. Artık daha bağımsız bir birey olarak birçok şeyi kendi kendine yapabiliyor olduğunu görmek; her geçen gün bunlara yenilerinin eklemesini şaşırarak ve zevke izliyorum. Geçen on yıl kendi canımdan bir parçayı (canım annemi) benden aldı ama, başka bir parçayı seni verdi. Hayat ne garip. Üzülüyoruz da; seviniyoruz da.

Hani diyorlar ya;  “İnsan 40 yaşına da gelse; annesi ve babası için çocuktur” diye. Evet belki doğru ama; ben yine de  tecrübelerimizle sana yön verirken, biz yanında olsak da ; olmasak da senin sağduyu ve aklınla doğruyu bulacağına inanıyorum. İyi düşüncelerinin iyilikler getireceğine; doğruluk ve dürüstlüğün rehberin olacağına, çalışkanlığının başarı getireceğine inanıyorum.

Baban ve ben şunu bilmeni istiyoruz ki, nerede olursan ol; ne yapıyor olursan ol her koşulda seni çok seviyor olacağız.

Nice mutlu yaşlara birlikte girmek dileğiyle; seni kocaman öpüyoruz.

Seni çok seven annen ve baban